Ανεβαίνοντας την κλίμακα για τον επάνω όροφο συναντά κανείς σε μια κόγχη ένα ορειχάλκινο γλυπτό με τίτλο “ερωτικό”. Από την οροφή αιωρείται ένα μεγάλο νήμα της στάθμης, το βαρίδι, όπως το αποκαλούσαν οι ντόπιοι μάστορες. Το σύνθημα που είναι γραμμένο πάνω του αφορά στις ισορροπίες που πρέπει να κρατάμε στη ζωή μας. Όλη η επιφάνεια σε σχήμα π που δημιουργεί η σκάλα, είναι γεμάτη με μεγάλες μορφές των τελευταίων μου γλυπτών, που είναι κι αυτά καμωμένα από τα αποκαΐδια του Πολυτεχνείου, τα φαντάσματά μου, όπως λέω. Μορφές μυθικές, αποτροπαϊκές, παράξενες, υπερμεγέθεις, υπερβατικές, καμωμένες από ποικίλα υλικά, στέκουν όλες μαζί σ’ έναν τραγικό χορό.
Ανεβαίνοντας ο επισκέπτης στον όροφο, θα δει μπροστά του μια μεγάλη φωτογραφία με τα πολύχρωμα πολυεστερικά γλυπτά, όπως εκτέθηκαν παλιότερα στην Πινακοθήκη Πιερίδη. Αποτέλεσαν κι αυτά τα γλυπτά κάτι ιδιαίτερο στη δουλειά μου. Συνιστούν αναφορά στην έγχρωμη Αρχαία Ελληνική γλυπτική. Αριστερά, αμέσως με την είσοδο στον επάνω όροφο, βρίσκεται ένας σκεπτόμενος που κρατά ένα βιβλίο, αναφορά μου στους πνευματικούς ανθρώπους της Ηπείρου. Και είναι πολλοί, πάρα πολλοί, οπότε δεν μπορεί να μην κάνει κανείς έστω μια μικρή αναφορά σ’ αυτούς. Θέλησα το έργο αυτό να έχει κάτι ιδιαίτερο. Γι’ αυτό και ξεχωρίζει απ’ τα περισσότερά μου. Δίπλα του, στο δάπεδο είναι ριγμένο ένα δεύτερο, μεταλλικό αυτή τη φορά και μεγαλύτερο, βαρίδι (νήμα της στάθμης). Αυτό και το προηγούμενο, αναρτημένο στην οροφή, αντιπροσωπεύουν τον Ηπειρώτη μάστορα. Αμέσως απέναντι από την κλίμακα, βρίσκεται η αίθουσα πληροφοριών του οδηγού του Μουσείου. Εκεί όπου κάποτε ζούσε ο δάσκαλος του σχολείου με την οικογένεια του υπάρχει σήμερα γραφείο με βιβλιοθήκη και πωλητήριο με μικρογλυπτά, με αφίσες και καταλόγους.
