Στο τέλος του διαδρόμου είναι η αίθουσα της μάθησης. Είναι η τάξη. Τα σκονισμένα και στοιβαγμένα θρανία που αντίκρισα όταν πρωτομπήκα στο εγκαταλελειμμένο σχολείο, μου έδωσαν την ιδέα. Σε μερικά από αυτά ήταν ακόμη χαραγμένα τα ονόματά μας πάνω τους. Θρανία ωραία. Μαζέψαμε λίγα, τα περιποιηθήκαμε και τα βάλαμε στη μικρή αίθουσα με τους μαθητές και το Δάσκαλο, έτοιμοι να γράψουν με τα κοντύλιά τους σε πλάκες ό,τι ο δάσκαλος θα τους γράφει στον πίνακα. Θρανία, μαθητές και δάσκαλοι, όλοι άσπροι, σαν σε όνειρο, σκηνή υπερβατική που βγαίνει από θολή μνήμη, ξεθωριασμένη.
Αριστερά της αίθουσας, υπάρχει προθήκη με τριανταπέντε μάσκες, χρωματισμένες χωρίς χρώμα, με μπαντανάδες και οξείδια. Μορφές που παρακολουθούσαν το μάθημα. Είναι ο έλεγχος της κοινωνίας, που προσδοκά πολλά από την εκπαίδευση…! Ανάμεσα σε αυτούς είναι ο ευεργέτης του Σχολείου, ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργοί, πνευματικοί άνθρωποι, απλοί άνθρωποι του λαού. Πάνω από τη προθήκη μια κουκουβάγια, σύμβολο της μάθησης, και δεξιά στη γωνία της αίθουσας οι μακέτες μεγαλυτέρων γλυπτών που έχω κάνει, μία του Γεωργίου Καραϊσκάκη και μία άλλη του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, συμβολικές μορφές της Ελληνικής Επανάστασης και ηρώων του Έθνους.
